Neela Alam

In Bangladesh is mij het leven geschonken door mijn moeder die mij van kleins af aan geleerd heeft om altijd je hart te volgen en onafhankelijk te zijn. Mijn vader bracht balans door mij eraan te herinneren dat ik de ratio niet moest vergeten en moedigde mij aan om te doen wat ik echt zelf wilde. In mijn tienerjaren zijn we naar Nederland toe verhuisd omwille van mijn vaders werk. Daarvoor moesten we ook veel reizen, maar nu voor het eerst naar Europa en voor een langere periode. Dat is mijn vroegste herinnering van tweestrijd en disbalans, in beide landen voelde ik mij zowel thuis als ontheemd. De culturele verschillen waren zo groot en ik heb me zo vaak verdwaald gevoeld. Dat was niet alleen een moeilijke, maar ook een leerzame periode. Tijdens mijn studie heb ik nog overwogen om terug te gaan, maar besefte dat terugkeer geen oplossing was voor mijn heimwee. Ik zal voor altijd een mens zijn tussen twee werelden, eigenlijk is dat juist een verrijking in mijn leven.

In Den Haag heb ik zelf het leven mogen schenken aan twee dochters die ik een aantal van dezelfde levenslessen meegeef die ik ooit van mijn ouders heb gekregen. Ondanks dat mijn ouders niet meer in leven zijn, leven zij op deze wijze toch voort.  De kinderen voed ik alleen op na een onoverkomelijke echtscheiding en dat heeft mij verder gevormd. Tegenslagen op werk en in gezondheid zijn mij ook niet bespaard en zo ook vele andere tegenslagen, zoals bij zovelen. We hebben immers allemaal onze eigen bagage. Ik heb getracht om uit elke tegenslag een les te leren en dat heeft mij gevormd tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Hierdoor kan ik met compassie naar anderen en naar mijzelf kijken als een persoon die “perfectly imperfect” is.